Kto to jest opiekun rodzinny? Zajmujesz się rodzicami..?
mężem, żoną, inną bliską osobą starszą..?
Jeśli tak, to znaczy, że jesteś opiekunem rodzinnym/nieformalnym.
Używając określeń opiekun rodzinny lub opiekun nieformalny mamy na myśli osoby, które wspierają, pomagają i sprawują opiekę nad bliskimi osobami starszymi, w tym nad osobami starszymi z zaburzeniami pamięci, demencją i chorobami neurodegeneracyjnymi (ch.Alzheimera, ch.Parkinsona itp).
W naszym kraju odpowiedzialność rodziny za opiekę nad osobami starszymi i świadczoną im pomoc jest normą kulturową, dlatego wielu z nas, sprawując opiekę nad bliskim nie utożsamia się z określeniem “opiekun” i traktuje swoją rolę jako naturalną kolej rzeczy, powinność lub pokoleniowe zobowiązanie wobec starzejących się rodziców i krewnych. Tymczasem początkowa, sporadyczna pomoc z czasem może przekształcić się w systematyczne, codzienne wyczerpujące obowiązki, a nawet konieczność zamieszkania pod wspólnym dachem.
Sytuacja opiekuna
Opieka nad tracącymi samodzielność bliskimi osobami starszymi jest trudnym zadaniem, do którego zwykle nie jesteśmy przygotowani. Wielu opiekunów, szczególnie na początku, nie zdaje sobie sprawy, jak wyczerpujące może okazać się pełnienie tej roli. Obciążenie, którego doświadcza opiekun jest złożone. Początkowo ogranicza się do wspierania bliskiej osoby (odwiedziny, częste rozmowy telefoniczne, robienie większych zakupów), ale stopniowo może przerodzić się w całkowite jej zastępowanie w wykonywaniu nawet podstawowych codziennych czynności. Wejście w rolę opiekuna wiąże się z narastającym zmęczeniem, ograniczeniem życia towarzyskiego, znacznym zwiększeniem liczby obowiązków, koniecznością zdobywania informacji, zapewnieniem odpowiedniej opieki medycznej, stworzeniem bezpiecznych warunków życia czy niekiedy, z decyzją o wspólnym zamieszkaniu. W tej sytuacji konieczność pogodzenia opieki z dotychczasowym trybem życia i obowiązkami okazuje się dużym wyzwaniem.
Jeśli opieka dotyczy chorego z demencją np. chorobą Alzheimera to opiekun dodatkowo musi zmierzyć się z tym, że bliski oddala się psychicznie i emocjonalnie, zmienia się jego osobowość, pojawiają się urojenia. Sytuacja staje się doświadczeniem trudnym zarówno dla osoby, która cierpi jak i dla członków rodziny, a zwłaszcza dla opiekunów. Opieka nad chorym z otępieniem (demencją) wymaga wiele wysiłku oraz czasu, szczególnie gdy bliski zaczyna wymagać 24-godzinnego zaangażowania, a opiekun pozostaje osamotniony.
Przeczytaj także:
Uczucia i emocje towarzyszące opiece
Stres, depresja, wypalenie
Jak sobie radzić?
